Het einde van een jubileumjaar

Na het jubileumweekend van vorig jaar was het óók dit Zeelandweekend er een om te onthouden. Door miscommunicatie tussen de leden van de Evenementencommissie waren we dit jaar aangewezen op Camping den Osse in plaats van onze vertrouwde stek in Bruinisse, De Stoofpolder. Maar goed: kamperen kan natuurlijk óók heel leuk zijn!

Vrijdagmiddag / begin vrijdagavond werden tenten opgezet en matrassen opgeblazen. Otto had een geweldig mooie partytent geregeld die later wel heel hard van pas zou komen. Die avond doken we prachtig in Den Osse haven. Helder water, lekker relaxed. Zaterdag moesten we vroeg ons bed uit, maar een kniesoor die daar op let: het zonnetje scheen, het was lekker weer dus geen probleem! Om 10.00 uur doken we bij Het Koepeltje, en in de middag werd het een stroomduik bij de Zeelandbrug. Helaas was het zicht niet erg goed, de meesten slaagden er ook niet in om direct (bewust) bij de eerste pijler aan te komen. Toch blijft het een mooie stek, daar. Heel veel Harders zwemmen om de pijlers heen, de pijler zelf is prachtig begroeid en er leeft veel.

Rond 16.00 uur was iedereen weer terug en konden we nog nagenieten van de zon, drankje erbij, praten over de twee duiken van vandaag. De bbq was goed verzorgd door de plaatselijke slager en uiteraard zorgde Frans zoals ieder jaar weer voor finishing touch. Een leuke bijkomstigheid was dat Hermien voor iedereen bellenblazers had meegenomen, het kind in ons kwam weer los! Het was heerlijk toeven, buiten, totdat het weer veranderde en we opeens te maken kregen met wat men “noodweer” noemt. De partytent van Otto bleek heel goed bestand tegen zoveel heftigheid. De grond, echter, niet. Voordat we het wisten zaten we tot aan de enkels in het water. Op een enkele vochtige slaapzak na overleefde iedere tent dit “drama”.

Zondagochtend vroeg op (07.30 uur) want: stromingsduik in het Goese Sas. Ook dit was een mooi duikje met naaktslakken, vele zeesterren, een enkele paling, noordzeekrabben en kreeften waar menig kok z’n vingers bij af zou likken. Na de duik keerden we terug op de camping om de tenten af te breken. De regen van de vorige avond had z’n sporen duidelijk nagelaten: ons terrein was min of meer omgetoverd tot een een modderpoel. Hoewel (bijna) iedereen bestand bleek tegen deze barre omstandigheden, is het wel duidelijk: volgend jaar toch weer een onderkomen van cement en stenen!

Inge